شریفی‌ها درباره فیلم‌های جشنواره چه گفتند؟
هرسال هنگام جشنواره فیلم فجر، مردم بهانه‌ای برای صحبت درباره سینما پیدا می‌کنند. اگر شما هم مثل من جشنواره را دنبال می‌کردید و در صف‌های طولانی سینماها می‌ایستادید، قطعا نظرهای کارشناسی فراوانی راجع به جشنواره و سینمای کشور می‌شنیدید. در دانشگاه هم کم‌و‌بیش فضای مشابهی حاکم بود و دانشجویان زیادی چه در فضای مجازی (اینستاگرام، توییتر و…) چه در بحث‌های حضوری نظر شخصی خود را در این باره بیان می‌کردند.
ماجرای نیمروز۲: «ردّ خون» یکی از فیلم‌هایی بود که بیشترین بازخورد را در سطح دانشگاه و به‌ویژه در میان طیف مذهبی داشت و بسیاری از دانشجویان، به سبب موضوع فیلم به آن واکنش نشان دادند. بسیاری از آنها سعی کردند در طول جشنواره حتما فیلم را ببینند و غالبا نیز از تماشای آن احساس رضایت داشتند. سینمادوستان و مخاطبان جدی سینما هم به‌شدت پیگیر جشنواره بودند و تمرکزشان بر تماشای فیلم‌هایی مثل «متری شیش‌ونیم» و «سرخ‌پوست» بود. سرخ‌پوست توانست رضایت اغلب مخاطبان شریفی را جلب کند. نقطه قوت این فیلم به نظر دانشجویان، با توجه واکنش‌هایشان به آن در شبکه‌های مجازی، فضای نو و بازی متفاوت نوید محمدزاده بود. اما درباره متری شیش‌ونیم نظرات دوگانه‌ای وجود داشت؛ عده‌ای معتقد بودند فیلم جانب‌دارانه به مسأله مواد مخدر نگاه می‌کند و سعید روستایی یک‌طرفه به قضیه پرداخته و عده دیگری معتقد بودند او توانسته فیلم متفاوتی بسازد و کلیشه نقش‌ها و فیلم‌های پلیسی را بشکند. «دیدن این فیلم جرم است» فیلم دیگری بود که به سبب موضوع حساسش حسابی در دانشگاه گل کرد؛ جهت‌گیری سیاسی فیلم و متلک‌های سیاسی آن باعث شد بسیاری از طیف مذهبی و سیاسی دانشگاه فیلم را «جسور» بدانند و البته بابت بعضی حرف‌های فیلم (مثل اشاره‌اش به ماجرای حج)، با آن هم‌سو نباشند و نظرات متفاوتی داشته باشند. در میان باقی فیلم‌ها، فیلم نرگس آبیار «شبی که ماه کامل شد» به‌خصوص بعد از اختتامیه، موضوع اصلی بسیاری از بحث‌ها شد و برخی معتقد بودند فیلم‌هایی مثل متری شیش‌ونیم، سرخ‌پوست و حتی «۲۳ نفر» مورد اجحاف واقع شده‌اند.
با تمامی اینها دانشگاه ۱۰ روز سینمایی را سپری کرد؛ ۱۰ روزی که باعث تعامل و گفت‌وگو میان قشرهای مختلف دانشگاه شد.