ساعت هفت صبح
برف به این شدت، آن هم در پاییز کم‌سابقه است. تمام سطح پیاده‌روی خیابان آزادی را برف پوشانده. برخلاف انتظار خبری از گشت و بازرسی نیست و در جنوبی دانشگاه مثل همیشه به نظر می‌رسد. دانشگاه به شدت خلوت است، اما هیجان حضور یک مهمان ویژه، زیر پوستش می‌دود.
ساعت حوالی هفت و نیم
کارت انتظامات را از معاونت فرهنگی گرفته‌ایم. حالا مشکلی برای حضور در سالن نداریم. وظیفه ما حفظ نظم سالن در کنار نیروهای حراست است. به سمت سالن جباری راه می‌افتیم. از در تالارها به در اصلی و از در اصلی به در تالارها ارجاع داده می‌شویم. در این سوز سرما و بارش برف، حواله شدن به این و آن عصبی‌کننده‌ترین اتفاق است. یکی از دوستان تلاش می‌کند به این موضوع اعتراض کند، اما برخورد خشن یکی از نیروهای حراست ریاست‌جمهوری، او را از اعتراض منصرف می‌کند.
ساعت هشت و ده دقیقه
سالن آماده ورود مهمانان است. هرکدام از ما مسئول دو ردیف از صندلی‌ها هستیم و قرار است اجازه ندهیم کسی بدون کارت روی صندلی‌ها بنشیند. از شواهد پیداست که همه‌چیز به طرز سفت و سختی تحت کنترل است. مهمانی که روی صندلی N2 نشسته است، اندکی با دیگر مهمان‌ها تفاوت دارد. کیفش را به داخل سالن آورده و مشغول مطالعه جزوه است! به سراغش می‌روم:
-ببخشید شما کارت‌تون برای این صندلی صادر شده؟
متعجب نگاهم می‌کند: «کارت؟ مگه باید کارت صادر بشه؟»
اندکی مشکوک می‌شوم: «ببخشید چطوری کیف آوردید داخل؟» از ممنوعیت ورود هرگونه وسیله به سالن مطلع نیست. «با خبرنگارها اومدم داخل.»
چند دقیقه گفت‌وگو کافی‌ست تا متوجه شوم او یکی از دانشجویان ارشد دانشگاه خودمان است. یکی از همه آنهایی که دل‌شان می‌خواسته در این جشن بزرگ شرکت کنند. بی‌خبر و بی‌اعتنا به کارت‌های دعوت و محدودیت‌های امنیتی، در کنار خبرنگاران داخل سالن شده و من می‌توانم مطمئن باشم این کار او هم نه از روی زرنگی، که در اوج سادگی و بی‌آلایشی بوده است. حالا من، به عنوان یک انتظاماتی که قانونا باید مانع او باشم، پیگیرش نمی‌شوم و تلاش می‌کنم به هر قیمت او را در سالن نگه دارم! حواسم به مهمانان هست که هروقت مهمان صندلی N2 رسید، جای او را عوض کنم. مشکل صندلی‌اش، زودتر از انتظار حل می‌شود. برای یکی از موجودات اعجاب‌آوری که دورشته‌ای است و در هر دو رشته «رنک» است، دو کارت صادر شده. صندلی اضافه‌اش را به دانشجوی ارشد ساده‌دل می‌دهم.
ساعت نه و نیم
تصمیم بزرگ، اتخاذ می‌شود! اول تمام دانشجویان، هرجا که نشسته‌اند را به جلو هدایت می‌کنند. شماره‌های روی صندلی‌ها تبدیل به کشک می‌شوند! برف، تمام برنامه‌های وزارت علوم برای حضور گلخانه‌ای عده‌ای خاص در سالن را نقش بر آب می‌کند. حالا درهای سالن باز می‌شود. هر دانشجوی شریفی با ارائه کارت دانشجویی می‌تواند داخل شود. تشکل‌ها به تکاپو می‌افتند که جو سالن را به دست بگیرند. آرام آرام و هم‌زمان با مداحی استاد کریمخانی، سالن هم پر می‌شود. آتش‌ها اما هنوز زیر خاکسترند.
ساعت ده
رئیس‌جمهور در میان همهمه و کف و سوت دانشجویان وارد سالن می‌شود. سرود ملی، قرائت قرآن و خوش‌آمدگویی رئیس دانشگاه بی‌تردید آرام ترین برنامه‌های امروز هستند. سخنرانی نمایندگان تشکل‌ها و کانون‌ها و انجمن‌ها آغاز می‌شود.
ساعت ده و ربع
نفر اول، نماینده بسیج دانشجویی و مسئول بسیج دانشگاه خودمان است. سخنانش را آرام مطرح می‌کند. تقریبا هر جمله‌اش با احسنت تشویق دوستان بسیجی‌اش همراه می‌شود. در اواخر صحبتش اما جناح رقیب قصد «هو کردن» نماینده بسیج را می‌کند. همه‌چیز اما هنوز طبیعی است. نماینده بسیج صحبتش را با تقدیم یک هدیه به رئیس‌جمهور تمام می‌کند: یک جاسوئیچی با تصویر ماهواره شریف‌ست. تقدیم هدیه اما در همهمه‌ها گم می‌شود.
نفر دوم، نماینده کانون‌های علمی است.جرقه صحبت‌های سیاسی و جنجال‌آفرین را او می‌زند. از یک‌سو با تشویق و از سوی دیگر با «هو» مواجه می‌شود. وضع صحبت‌های نماینده کانون‌های فرهنگی هم همین است.
با پخش یک کلیپ، سخنان دانشجویان به نیمه می‌رسد. آتش اما هنوز زیر خاکستر است.
ساعت ده و چهل و پنج
صحبت‌های نماینده انجمن اسلامی شریف، آغاز ماجراست. از همان لحظات ابتدایی صحبت او، دوستانش بابهانه و بی‌بهانه اقدام به تشویق او می‌کنند. نماینده انجمن اسلامی هم بارها دستش را به نشانه پایان تشویق‌ها بالا می‌برد. حرف‌هایش به نیمه نرسیده، یکی از حضار تصویری از رئیس‌جمهور اصلاحات را بلند می‌کند. طبق دستورالعمل،بلند کردن هر نوع پلاکارد و دست‌نوشته و تصویر ممنوع است. چند تن از بسیجی‌ها به صورت خودجوش از جایشان بلند می‌شوند و به سمت عکس مذکور می‌روند و با تندی به او تذکر می‌دهند، اما برخورد فیزیکی نمی‌کنند. در این میان، یکی از انتظاماتی‌ها تصویر رئیس دولت اصلاحات را می‌گیرد و پاره می‌کند. جمعیت واکنش نشان می‌دهد. صدای نماینده انجمن به گوش کسی نمی‌رسد. تنش‌های فیزیکی آغاز می‌شوند. انتهای سالن و روی سکوها، ملتهب‌تر به نظر می‌رسد. از هر دو طیف آنجا نشسته‌اند و با کوچک‌ترین حرکتی اقدام به شعار دادن می‌کنند. «اصلاحات زنده باد» و «مرگ بر فتنه‌گر» شعارهای اصلی هستند. در انتهای سالن، یکی از دانشجویان از جایش بلند می‌شود و به طرف طیف مقابل حمله می‌کند. درگیری‌های فیزیکی به انتهای سالن کشیده می‌شود. یکی از گلدان‌های زینتی که در مسیر قرار گرفته، واژگون می‌شود. همه عکاس‌ها و خبرنگارها در انتهای سالن جمع شده‌اند. قائله ختم می‌شود. صحبت‌های نماینده انجمن هم تمام شده است، بدون آنکه چیزی از نیمه دوم صحبت‌هایش شنیده شود.
ساعت یازده
سالن به شدت ملتهب است و کوچک‌ترین حرکتی می‌تواند آن را به هم بریزد. نطق‌ها تندتر شده است. یکی از سخنرانان با نام بردن از محصورین، خون طیف مقابل را به جوش می‌آورد. شعارها شدت می‌گیرند. نطق منتقدین دولت هم خالی از حاشیه نیست. رئیس‌جمهور، آرام نشسته و گوش می‌دهد. گاهی از روی تغییر حالت چهره‌اش در صفحه بزرگ جلوی سالن می‌توان در خصوص حالت درونی‌اش گمانه‌زنی کرد.
عده‌ای از منتقدین، دهان خود را با برچسب‌های بنفش بسته‌اند و وعده‌های فراموش‌شده دولت را به رئیس‌جمهور یادآوری می‌کنند. از آن سو هم شعار و دست‌نوشته بالا رفته است. صحبت نماینده تشکل‌ها در اوج تنش و اضطراب تمام می‌شود. تعداد مأمورین حراستی بیشتر شده است.
ساعت یازده و ربع
رئیس‌جمهور پشت تریبون می‌رود. سالن انبار باروت است. با هر حرف رئیس‌جمهور، عده‌ای تشویق می‌کنند و عده‌ای اعتراض. نکته جالب آن است که بخشی از متتقدین، برای رئیس‌جمهور هم دست می‌زنند. سخنان دکتر روحانی آرام و متین و بی‌حاشیه است. از دولتش در برابر نقدها دفاع می‌کند و البته گریزی هم به گذشته می‌زند: «در چند سال گذشته کسی جرئت نداشت حتی نام جنبش دانشجویی را بیاورد.» روحانی معتقد است فضای دانشگاه، بهتر از گذشته است، اما وجود مشکل و آسیب را هم می‌پذیرد. تنش اما در میانه صحبت‌های روحانی هم اوج می‌گیرد؛ جایی که یکی از دانشجویان، به روی صندلی می‌رود و تلاش می‌کند با داد و فریاد چیزی به روحانی بگوید. این دانشجو با حضور نیروهای انتظامات ساکت می‌شود، اما یک دانشجوی دیگر از این‌سو بلند شده و به طرف طیف مخالفش حمله‌ور می‌شود. دعوا شدت می‌گیرد. تعدادی از دانشجویان آشکارا به زدوخورد مشعول‌اند. گلدان زینتی و خاک‌های دور و اطرافش را جمع کرده‌اند، اما گرد و خاک شعارهای دانشجویان ادامه دارد. واکنش رئیس‌جمهور، صرفا بی‌تفاوتی به تنش‌های سالن و ادامه سخنرانی است. روحانی در جایی از صحبتش می‌گوید: «تا اینها شعار می دهند، من آب بخورم!» این صحبت او با بیشترین استقبال از جانب بدنه حضار همراه می‌شود که فضای درست سالن را به خوبی منتقل می‌کند. دو درگیری فیزیکی تا اینجا. اما تا سه نشه، بازی نشه!
ساعت یازده و چهل و پنج دقیقه
سخنان رئیس‌جمهور رو به پایان است. ناگهان تعدادی از چراغ‌های سالن تربیت‌بدنی خاموش می‌شود. چند ثانیه بعد، رئیس‌جمهور والسلام را می‌گوید و به سرعت از سالن خارج می‌شود. حالا دو سر دعوا بدون همان یک ذره احترامی که برای رئیس‌جمهور قائل بودند، به جان هم می‌افتند. درگیری‌ها شدت می‌گیرد. از ما که هیچ، از حراست ریاست‌جمهوری هم کاری ساخته نیست. زدوخورد شدت گرفته است. دانشجویان معترض از هر دو جناح هم‌چنان شعار می‌دهند و مخالفین‌شان را می‌زنند! صندلی‌های سالن به هم ریخته است. صندلی N2 اما هنوز سر جای خودش است. مهمان کیف‌به‌دست جزوه‌خوان هم احتمالا با آرامش در سالن نشسته و کسی از سالن اخراجش نکرده، اما بعید می‌دانم دغدغه‌های او و امثال او، در میانه این هیاهوها شنیده شده باشد. سالن،خالی می‌شود.
ساعت دوازده
برف بند آمده. هرچه روی زمین نشسته بود هم تا الان آب شده یا دارد آب می‌شود. بیرون سالن آرام است. دانشجویان گله به گله ایستاده‌اند و اتفاقات آن داخل را برای هم مرور می‌کنند. گلدان‌های زینتی هم سوار وانت شده و از محل برگزاری مراسم دور می‌شوند.
لحن‌ها اگر نرم‌تر شود، قشنگ‌تر است
دکتر حسن روحانی، رئیس‌جمهور ایران، در صحبت‌های ابتدایی خود ضمن تبریک روز دانشجو به دانشجویان، در مورد روز ۱۶ آذر گفت:
۱۶ آذر، روز دانشجو، دانشگاه، استقلال‌طلبی، آزادی‌خواهی و ایستادگی نخبگان ملت و دانشجویان در برابر استعمار و استبداد است. ۱۶ آذر سال ۳۲ به هیچ مقطع زمانی محصور نیست و روزی تاریخی برای دانشگاه‌ها و دانشجویان ایران است. در آن دوران تاریک و سیاه، چند ماه بیشتر از کودتای ۲۸ مرداد نگذشته بود، اما آن سه قهرمان در برابر لوله‌های تفنگ ایستادند و راهی را برای جوانان ما ترسیم کردند که در نهایت به ۲۲ بهمن ۵۷ که روز استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی بود، منتهی شد. بر همه شهیدانی که دانشگاه را متحول کردند، طالقانی‌ها، بهشتی‌ها، مفتح‌ها، بازرگان‌ها و شریعتی‌ها و همه کسانی که برای دانشگاه، علم، آزادی در برابر استبداد و استعمار ایستادگی کردند، درود و سلام می‌فرستیم.
وقتی نام این بزرگان برده می شود، اولین تشویق‌های حین سخنرانی رئیس جمهور شروع می‌شود. خصوصا اسم‌های بازرگان و شریعتی بیشتر مورد استقبال هستند.
رئیس‌جمهور ضمن ابراز خرسندی از حضور در شریف، به حضور در جلسه هیئت‌امنای دانشگاه هم اشاره کرد و گفت:
من در سال‌های گذشته موفق شدم هر ۱۶ آذر در یکی از دانشگاه‌های کشور حضور پیدا کنم و سخنان و نقد دانشجویان و استادان را بشنوم و امروز خوشحالم که در یک دانشگاه پرآوازه به نام شریف حضور دارم (تشویق حضار). قبل از اینکه در جمع شما دانشجویان حاضر شوم، با مسئولین دانشگاه شریف نشستی داشتم و آنها نکاتی مربوط به توسعه علم و فناوری در تمامی دانشگاه‌ها از جمله دانشگاه شریف مطرح کردند که من نیز قول دادم در سال آینده مشکلات مطرح‌شده از جمله مشکلات دانشگاه صنعتی شریف را دنبال و به وعده خود عمل کنم (تشویق حضار).
حجت‌الاسلام روحانی درمورد صحبت‌های نمایندگان تشکل‌های دانشجویی که سخنرانی کرده بودند، گفت:
از همه تشکل‌های دانشجویی که در پشت این تریبون نقد و انتقاد کردند و نقاط ضعف و بعضا قوت دولت را برشمردند، تشکر می‌کنم. بهترین جایی که باید قدرت نقد شود، دانشگاه است و اگر قدرت در هر کشوری مورد انتقاد و سوال قرار نگیرد به انحراف و استبداد کشیده خواهد شد (تشویق شدید حضار). تمام مسئولین کشور این افتخار را دارند که مستقیم یا غیرمستقیم منتخب ملت بزرگ هستند و از طریق آرای مردم بر مسند قدرت تکیه زدند. هیچ مقامی در جمهوری اسلامی نداریم که مقام انتخابی نباشد. اینکه برخی می‌گویند در ایران مقامات بر دو دسته انتخابی و انتصابی هستند، تهمت است و همه مقامات در ایران یا مستقیم با آرای ملت و یا غیرمستقیم انتخاب می‌شوند. هیچ‌کس نباید خود را مستثنی از سوال ملت بداند (تشویق حضار) و همه باید به استماع سوال مردم و پاسخ‌گویی در برابر آن افتخار کنند. البته نقد برخی قوا و برخی نهادها کمی سخت و مشکل است و فعلا از دولت و رئیس‌جمهور شروع کنیم (تشویق حضار).
رئیس سابق شورای عالی امنیت ملی با اشاره به لحن تند برخی سخنرانان تشکل‌ها گفت:
تردیدی ندارم حمایت‌ها، هدایت‌ها و نقدهای شما در بهبود کار مؤثر است. در انتقاد و تعریف هم، تحریف نباید باشد و همه چیز باید معتدلانه و میانه‌رو باشد. به هر حال در این جمع مسئولین دولتی حضور داشتند و انتقادات را شنیدند و باز هم باید فرصت‌هایی فراهم شود تا نقد و انتقاد را من و مسئولین بشنویم و ان‌شاء‌الله که خودمان را اصلاح کنیم، چرا که هیچ‌کدام معصوم نیستیم. ما هیچ‌کدام بی‌خطا نیستیم. البته برخی لحن‌ها اگر نرم‌تر شود، قشنگ‌تر است.
نامزد پیروز انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۲ با اشاره به این انتخابات و نقش مردم در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور بیان کرد:
هر کجا موفق بوده‌ایم، جایی بوده است که مردم به صحنه آمده‌اند. در بحث هسته‌ای آن وقتی ما موفق شدیم که مردم به صحنه آمدند. مردم در انتخابات سال ۹۲ مسئله هسته‌ای را به بحث گذاشتند. اگر بحث هسته‌ای در انتخابات ۹۲ به بحث گذاشته نمی‌شد و نقد نمی‌شد، آثار تحریم مورد تحلیل و بررسی قرار نمی‌گرفت، راه‌حل مسئله مورد بحث قرار نمی‌گرفت، مسئله این‌طور نمی‌شد و مردم در رأی ۹۲ به هسته‌ای هم رأی دادند. مردم راه را باز کردند تا ما بتوانیم راهی برای حل‌وفصل این مسئله پیدا کنیم.
وی تصریح کرد: باید در برخی مفاهیم و موضوعات به اجماع نظر برسیم. این سخن حتی در موضوعات و مفاهیمی که به نظر ساده می‌آید نیز صادق است. ما باید راجع به عدالت، مبارزه با استعمار، منافع ملی، حاکمیت ملی و حتی خود دانشگاه به وحدت نظر برسیم. آیا در این موضوعات در دیگر کشورها هم اختلاف نظر وجود دارد؟ این اجماع را شما دانشجویان باید به وجود بیاورید.
رئیس‌جمهور در بخش دیگری از صحبت های خود گفت:
ما در برابر دیگران باید بایستیم. باید به توان ملی تکیه کنیم، مشکلات کشور را با امکانات داخلی باید حل کنیم، اینها همه درست است، اما آیا معنی این حرف این است که ما با دنیا حرف نزنیم و اگر مشکلی داریم تا مرز جنگ برویم و بجنگیم (تشویق حضار). البته اگر روزی توطئه‌ای علیه کشور ما باشد، ولو جهانی هم باشد، ما می‌ایستیم و پیروز می‌شویم. هیچ‌کس تردید ندارد. یک زمانی ممکن است جنگ به ما تحمیل شود. ما باید قدرت نظامی داشته باشیم و در این بحثی نیست. اما آیا جنگ نباید آخرین راه‌حل باشد؟ اینکه باید قدرت نظامی را افزایش دهیم، بحثی نیست، اما برخی فکر می‌کنند دولت یازدهم فقط دولت لبخند، منطق، مذاکره و گفت‌وگو است، اما در ساخت سلاح و بنیه دفاعی توجه‌اش کمتر است. من این موضوع را یکبار پاسخ دادم که این دولت در طول دو سال در بنیه دفاعی در سلاح‌های راهبردی کاری که انجام داده به اندازه ۱۰ سال قبل بوده است (تشویق شدید حضار). پس معنایش این نیست که ما داریم مذاکره می‌کنیم، بنیه دفاعی‌مان را قوی نکنیم و هیچ وقت به فکر جنگ نباشیم. جنگ وقتی رخ نمی‌دهد که ما صددرصد آماده باشیم و گرنه جنگ بر ما تحمیل می‌شود. ما هم‌زمان با پیروزی در مذاکرات برجام مهم‌ترین موشک‌مان را آزمایش کردیم و شما این را مشاهده کردید. (تشویق حضار)
روحانی در مورد وضعیت اقتصادی کشور گفت:
در آغاز این دولت تورم نقطه به نقطه ۴۵ درصد بود، اما امروز تورم در حال تک رقمی‌شدن است، یعنی ۳۶ واحد درصد در ظرف دو سال کاهش تورم داریم. شاخص‌ها معیار ماست و نتیجه نهایی باید کمک کند تا در نهایت شاخص‌ها عوض شود. در سال ۹۱ ما در عمق رکود بودیم، در سال ۹۲ به منهای ۱٫۹ رساندیم. در سال ۹۳ رشد اقتصاد مثبت ۳ شد. امسال سال سختی است و ممکن است آمار از لحاظ اقتصادی پایین باشد، ولی مثبت خواهد بود. رقابت‌ها، انتخابات، این جناح و آن جناح برای این است که شاخص‌های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی عوض شود. اگر اعتماد مردم به دولت در حال افزایش نباشد چه فرقی می‌کند که کدام جناح یا دولت حاکم باشد.
رئیس‌جمهور درمورد فضای سیاسی دانشگاه‌ها چنین گفت:
من حس می‌کنم فضای دانشگاه ۹۴ نسبت به ۹۲ زمین تا به آسمان فرق کرده است. البته ممکن است هنوز هم فضا امنیتی باشد، ولی من این را نمی‌پسندم. ما فضای امن می‌خواهیم، نه فضای امنیتی (تشویق حضار). من از شما دانشجویان می‌پرسم که آیا سال نود، نود و یک و نود و دو، برای ۱۶ آذر می‌توانستیم به این راحتی اجتماع داشته باشید؟ حالا که سال نود و سه و نود و چهار است، همه دنبال ۱۶ آذر هستند. یک زمانی بود که کسی جرئت نمی‌کرد بگوید «جنبش دانشجویی» و اگر از لحاظ شاخص، دانشگاه ۹۴ با ۹۱ فرق نکرده باشد، حتما ما به عنوان دولت یازدهم محکوم هستیم (تشویق حضار).
دکتر روحانی با اشاره به شرایط بعد از برجام و نقش دانشگاه‌ها گفت:
دانشگاه باید روی پای خودش بایستد و باید امور اجرایی دانشگاه‌ها به خودشان بازگردد. استقلال و آزادی دانشگاه‌ها برای من بسیار مهم است. اگر دانشگاه در تحقیق و پژوهش آزاد نباشد، ما نمی‌توانیم به اهداف مدنظر دست پیدا کنیم. دانشگاه باید از فرصت و شرایط بعد از برجام، برای تعامل علمی با دنیا استفاده کند. دانشگاه ما باید از دانش دیگران استفاده کند. دیگران هم باید بتوانند از دانش دانشمندان ما استفاده کنند و دانشجویان باید از فضایی که به وجود می‌آید بهره ببرند.
رئیس‌جمهور در بخش پایانی سخنرانی خود به انتخابات مجلس آینده نیز اشاره و تأکید کرد:
دانشگاه باید حضور فعال‌تر در انتخابات داشته باشد. بسیار مهم است که مجلس آینده چگونه باشد. از نظر دولت این جناح و آن جناح ندارد. افرادی که به منافع ملی فکر می‌کنند و منافع حزبی و شخصی خود را به منافع ملی ترجیح نداده و دل‌سوز مردم هستند، باید وارد مجلس شوند. ما باید تلاش کنیم حماسه ۹۲ را در سال ۹۴ تکرار کنیم (تشویق حضار) و بتوانیم با یک مجلسی که توانمندتر و قدرتمندتر است، راه را ادامه دهیم و همه باید تلاش کنیم. یکی می‌گفت من نظر خاصی نسبت به شورای نگهبان دارم. نظر من نسبت به شورای نگهبان نظر قانون اساسی است (تشویق حضار). قانون اساسی شورای نگهبان را ناظر می‌داند، ما هم این شورا را ناظر می‌دانیم. در فضای انتخابات باید همه مسئولین، شورای نگهبان، دانشجویان و همه تلاش کنند تا انتخابات پرشوری داشته باشم.
حاشیه‌نگاری سخنرانی رئیس‌جمهور
- شریف بدون ماشین، آرزویی که تنها با آمدن رئیس‌جمهور محقق شد. دیروز از صبح تا بعد از اتمام مراسم، ورود ماشین اساتید و کارمندان به محوطه دانشگاه ممنوع بود و دانشگاه یک روز تاریخی بدون ماشین را تجربه کرد.
- دانشجویان دعوت‌شده به مراسم از سایر دانشگاه‌ها، از ساعت ۷:۳۰ دقیقه صبح به مسجد مراجعه کردند و بعد از دریافت کارت خود، منتظر باز شدن درهای سالن ماندند که این انتظار شامل پذیرایی هم بود.
- در اطراف سالن تربیت‌بدنی، تمهیدات امنیتی برای ورود مهمانان اندیشیده شده بود و دعوت‌شدگان بعد از عبور از حلقه حراست دانشگاه و چک کردن کارت شناسایی و کارت دعوت، باید از حلقه دوم که حفاظت نهاد ریاست‌جمهوری و شامل بازرسی بدنی بود، عبور می‌کردند.
- ورود هرگونه وسیله اعم از موبایل، کلید، خودکار و امثالهم به محل برگزاری برنامه ممنوع بود و شرکت‌کنندگان وسایل خود را به باجه‌های مشخص‌شده در کنار بانک ملت دانشگاه، تحویل می‌دادند.
- در سالن از ساعت ۹ باز شده بود. بیش از ۸۲۰ صندلی برای مهمانان و ۱۶۰ صندلی ویژه برای اساتید و مسئولین، در سالن تدارک دیده شده بود. در سالن تالارها هم امکانات پخش تصویری مراسم فراهم شده بود که دانشجویان با نشان دادن کارت دانشجویی و بدون وسیله اضافی، می‌توانستند در آنجا نظاره گر مراسم باشند.
- با نزدیک شدن به ساعت ۱۰، زمان آغاز مراسم، تقریبا نیمی از سالن خالی بود که این مهم باعث شد سیاست سخت‌گیرانه مسئولین برگزاری مراسم تغییر پیدا کرده و اجازه ورود دانشجویان با کارت دانشجویی به محل مراسم داده شود. حوالی ساعت ۱۰:۳۰ دقیقه بود که سالن پر و حتی عده‌ای بر روی سکوهای سالن نشستند.
- دکتر علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی، دکتر فرهادی، وزیر علوم، دکتر قاضی‌زاده هاشمی، وزیر بهداشت، حسین هاشمی، استاندار تهران، حمید میرزاده، رئیس دانشگاه آزاد اسلامی، محمد نهاوندیان، رئیس دفتر رئیس‌جمهور، حسام‌الدین آشنا، مشاور رسانه‌ای رئیس‌جمهور، پرویز اسماعیلی معاون ارتباطات و اطلاع‌رسانی دفتر رئیس‌جمهور و حسین فریدون، دستیار ویژه رئیس‌جمهور، از جمله مسئولین حاضر در این مراسم بودند.
- دکتر روحانی، رأس ساعت ۱۰، در حالی که وزرای علوم و بهداشت وی را مشایعت می‌کردند، وارد سالن و با تشویق فراوان حضار روبه‌رو شد.
- سید میعاد صالحی، قاری ممتاز کشوری و دانشجو دکترای مکانیک شریف، به تلاوت قرآن پرداخت.
- دکتر فتوحی، رئیس دانشگاه شریف، ضمن خیر مقدم به ریاست محترم جمهوری ایران برای حضور در دانشگاه شریف، به عنوان اولین سخنران مراسم، سخنرانی کرد.
- در این مراسم نمایندگان تشکل‌های دانشجویی، به مدت چهار دقیقه، سخنرانی کردند. احسان ایرانمنش، نماینده بسیج دانشجویی دانشگاه شریف، یک فعال فرهنگی از دانشگاه علوم پزشکی، رضا نجابت، نماینده اتحادیه اسلامی دانشجویان مستقل تهران، خشایار پورطاهری، دبیر انجمن اسلامی دانشگاه شریف، علی عرب، مسئول دفاتر دانشگاهی اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان، محمدعلی کام‌فیروزی به نمایندگی از نشریات دانشجویی، محمدحسین قائدشرف، دبیر دفتر تحکیم وحدت، محمدجواد جلال‌فرد، نماینده جنبش عدالتخواه، نماینده انجمن‌های علمی و نماینده دانشگاه آزاد به سخنرانی پرداختند.
- سخنرانی نمایندگان تشکل‌ها با پخش کلیپ زیبایی که حاوی تصاویر شهدا و چهره‌های مشهور سیاسی کشور بود، به دو بخش تقسیم شد.
- سخنرانی‌های نمایندگان تشکل‌ها، بسیار صریح و بعضا تند بود که واکنش‌های عده‌ای از دانشجویان شرکت‌کننده در مراسم را به همراه داشت، عده‌ای شعارهای حمایتی از دولت سر می‌دادند و عده‌ای شعارهای انتقادی. شعارهای سرداده‌شده به بحث‌های سیاسی فراتر از دولت هم کشیده شد و عده‌ای از دانشجویان شعارهای حمایتی از رئیس‌جمهور اسبق و تعدادی از افراد سیاسی سر می‌دادند که با شعارهای مرگ بر فتنه‌گر عده‌ای دیگر روبه‌رو شدند. فضای سالن برای لحظاتی متشنج و بی‌نظم و درگیری فیزیکی هم بین برخی دانشجویان در حال شکل‌گیری بود که با درایت حراست دانشگاه، ختم به خیر شد. با گذشت زمان، دو گروه معدود که شعارهایی علیه همدیگر می‌داد، به تقابل با یکدیگر پرداختند که روحانی هم به شرایط به‌وجودآمده انتقاد کرد و گفت:ما در دانشگاه این‌جوری حرف نمی‌زدیم، ما تریبون دادیم حرف‌هایتان را بزنید. شما این تریبون را در اختیار من قرار دادید که صحبت کنم. شما شعار می‌دهید، اما صدای من گرفته است!
- دکتر روحانی ساعت ۱۱:۲۰ دقیقه سخنان خود را آغاز و ساعت ۱۲ به پایان رساند.
- پس از پایان مراسم، ازدحام زیادی سمت ساختمان معاونت دانشجویی دیده می‌شد که مربوط به مهمانانی بود که می‌خواهند امانات خود را تحویل گیرند. عده‌ای در صف ایستاده بودند، اما تعدادی بی‌توجه به صف به زور وارد جمعیت جلوی پنجره‌ها می‌شدند.
