تجمع‌های دانشجویی پدیده عجیب و غریبی نیستند و در بسیاری از دانشگاه‌ها، راه رسیدن به خواسته‌های عموما صنفی، از مسیر برپایی تجمع می‌گذرد. تجمع‌های دانشجویی در چندسال اخیر شریف نیز از جمله خبرهای داغ و پربازدید بوده؛ سال ۹۱ تجمعی در خوابگاه طرشت ۳ در اعتراض به عدم تشکیل شورای صنفی برگزار شد که مدیر دانشجویی وقت در آن حضور پیدا کرد و در نهایت به بازگشایی شورای صنفی منجر شد. چندسال بعد نیز تجمعی که در سوله ورزشی خوابگاه طرشت ۳ و با دعوت شورای صنفی برپا شده بود، پای دکتر فتوحی و مسئولان مرکز محاسبات دانشگاه را به خوابگاه باز کرد و دانشجوها توانستند از نزدیک حرف دلشان را به گوش رئیس برسانند. احتمالا عنوان مهم‌ترین تجمع دانشجویی چندسال اخیر هم به اعتراض‌های پردامنه به کاهش سنوات مجاز تحصیلی می‌رسد که مهر ۹۵ تصویری متفاوت از شریف را به دانشجوهای جدید‌الورود نشان داد و البته به نتایج نسبتا مثبتی هم دست یافت.
از اعتراض‌ها و تجمع‌های کوچک و پراکنده دیگر که بگذریم، موضوع خفت‌گیری و ناامنی مناطق اطراف دانشگاه هم بعد از کمپین‌های شکل‌گرفته در فضای مجازی، تریبون آزاد، رزمایش و گشت پلیس و ارسال نامه از سوی بیش از ۲۴۰۰ دانشجو به رئیس دانشگاه سرانجام به تجمع اعتراضی کشیده شد؛ تجمعی که سه‌شنبه شب گذشته در خوابگاه‌های طرشت۲، طرشت ۳ و احمدی روشن به صورت آرام و مسالمت‌آمیز برپا شد و اخبار آن خیلی سریع از فضای رسانه‌ای دانشگاه عبور کرد و به رسانه‌های بیرون از دانشگاه رسید و حتی موضوع‌های غیرصنفی نیز به آن نسبت داده شد.
نکته مهم و قابل تأمل این تجمع اعتراضی، عدم حضور مسئولان دانشگاه در آن بود. در خوابگاه طرشت ۳ تنها دبیر شورای صنفی به میان دانشجوها آمد و از راه‌حل‌های پیشنهادی و اقدامات شورای صنفی گفت. خیلی از دانشجوها و فعالان صنفی از محدودیت‌های دانشگاه در شرایط فعلی کشور آگاهند و تقاضای اقداماتی خارج از توانایی‌های دانشگاه را ندارند ولی حضور در بین دانشجویان معترض حداقل اقدامی است که آنها از رئیس و سایر مسئولان انتظار دارند و ندیدن آنها را به پای عدم اهتمام برای حل مشکل و معضل و عدم درک شرایط دانشجویان می‌گذارند؛ حضور نداشتن و درک نکردنی که نمکی است روی زخم دانشجو.