آیا می‌دانستید تنها در ماه گذشته شِش نشریه جدید مجوز گرفته‌اند؟ آیا می‌دانستید این تعداد تقریبا ۱۰درصد به تعداد نشریات موجود در دانشگاه افزوده است؟ آیا می‌دانستید تنها یک فرد مشخص که پیشتر در بیش از دو نشریه دانشگاه قلم می‌زده و هم‌زمان یک مسئولیت اجرایی جدی دارد، در سه تا از این شش نشریه نیز نقشی قابل توجه دارد؟ آیا می‌دانستید که دو نشریه از این شش نشریه، متعلق به کانون شعر و ادب هستند؛ درحالی‌که این کانون قبلا نیز نشریه‌ای به نام «بامداد» داشت و الان مجموعا سه نشریه دارد؟ آیا می‌دانستید در حال حاضر در میان کانون‌های فرهنگی، هیأت‌الزهرا نیز سه نشریه متفاوت دارد؟ آیا می‌دانستید چهار تشکل اسلامی شریف مجموعا ۱۳ نشریه دارند؟ (بسیج ۵ نشریه، انجمن اسلامی ۵ نشریه، انجمن مستقل ۲ نشریه و جامعه اسلامی ۱ نشریه). آیا می‌دانستید چاپ هر شماره از نشریات دانشجویی، چندصدهزار تومان هزینه دارد؟ آیا به نظرتان واقعا در شریف ۶۴ نشریه متفاوت چاپ می‌شود و همگی فعال هستند؟ در نهایت آیا می‌دانستید این روزها، انتخابات نمایندگان نشریات در هیأت نظارت بر نشریات دانشجویی هم برقرار است؟!
هیچکس در اهمیت نشریات دانشجویی شک و شبهه‌ای ندارد. بر همگان پرواضح است که نشریات از ارکان رکین فضای فرهنگی و از پیشروهای این فضا هستند. سهولت دریافت مجوز نشریه نیز به همین نیت در نظر گرفته شده تا افراد بدون نگرانی از دغدغه‌های مالی و بدون وجود نظارت کیفی و سلیقه‌ای به طرح نظرات و عقاید خود در فضای دانشگاه بپردازند و با تریبونی که در دست دارند از آزادی بیان و حقوق دیگر دانشجوها حمایت کنند. اما آیا به راستی این استفاده از بیت‌المال و بستر موجود، مسئولیتی را – حداقل اخلاقی- به دنبال ندارد؟ فضای نشریاتی شریف در چند سال اخیر همیشه از نکات قابل افتخار دانشگاه بوده و هست؛ در این نکته هیچ جای تشکیک نیست. اما آیا سزاست در وضعیتی که قیمت کاغذ و مرکب به شکلی افزایش یافته که حتی مطبوعات استخوان‌دار این کشور کمر شکسته‌اند، تیشه به ریشه بیت‌المال بزنیم؟ نظر نگارنده به هیچ‌وجه این نیست که جلوی مجوز نشریات را بگیریم یا بودجه آنها را محدود کنیم یا نظارتی کیفی، قبل از چاپ بر آنها اعمال کنیم. اعمال فوق همگی مغایر اصول اساسی نشریات و آزادی بیان و در تعارض با هدف اصلی نشریات است. سؤال این‌است که فعالان نشریات دانشگاه که از فرهنگی‌ترین فعالان فرهنگی دانشگاه نیز به شمار می‌روند، نباید خودشان بیش از آنچه قانون اجازه داده احساس مسئولیت کنند و از این آزادی استفاده بهینه‌تری ببرند؟